Ponieważ HDD podczas kopiowania średnich i dużych plików praktycznie wyczerpywały możliwości zastosowanego w NAS-ie interfejsu sieciowego, trudno oczekiwać, aby z SSD można było wyciągnąć choć trochę więcej. Potwierdzają to uzyskane wyniki:

Samba:

FTP:

 

Pozostaje jeszcze kwestia bardzo małych plików, z którymi dyski twarde radzą sobie zdecydowanie gorzej niż SSD. W tym wypadku, ze względu na względnie długi czas dostępu do pliku wydajność HDD spada nierzadko do poziomu kilkunastu lub nawet kilku megabajtów na sekundę. Im więcej małych plików (lub też im bardziej pofragmentowane są większe pliki), tym więcej razy głowica musi się przemieścić nad konkretny fragment talerza, gdzie zapisane są dane (co trwa długo) zanim zacznie je odczytywać (co już przebiega wydajnie). W nośnikach typu solid-state-drive nie ma ruchomych części i czas dostępu do danych jest liczony w pojedynczych milisekundach, a nie ich dziesiątkach czy setkach.

W celu zorientowania się, jak zastosowany nośnik wpływa na wydajność NAS-a przy kopiowaniu małych plików, wykonaliśmy dodatkowy test. Przygotowaliśmy bazę ponad 10 tysięcy niewielkich, ważących od kilku do kilkuset kilobajtów plików (dla równego rachunku cześć skopiowaliśmy w celu uzyskania liczby 11 111). Następnie kopiowaliśmy je z dysku SSD na komputerze najpierw na HDD w serwerze plików, a następnie na SSD.

Jak widać i w tym przypadku to nie HDD okazał się wąskim gardłem. Okazało się, że najwięcej problemów miał procesor, a nie nośnik danych. Podczas testu użycie CPU rosło do poziomu bliskiego stu procentom, natomiast szybkość kopiowania utrzymywała się na stabilnym poziomie niespełna 3 MB/s. Po podpięciu do komputera stacjonanego dyski SSD uzyskały szybkość transferu na poziomie ok. 30 MB/s, a w przypadku kopiowania katalogu z HDD na HDD szybkość sięgała 7 MB/s.