Od pojawienia się w roku 1983 standardu ATA do ATA5, a nawet ATA6 minęło sporo czasu; wprowadzane stopniowo zmiany objęły przede wszystkim:

1. Zwiększenie przepustowości magistrali do 133MB/s
2. Wykorzystanie 80-żyłowej taśmy sygnałowej w celu uniknięcia zakłóceń elektromagnetycznych wytwarzanych przez niektóre urządzenia





3. Umożliwienie zarządzania głośnością dysku (Acoustic Management) z możliwością wprowadzenia ręcznych zmian poprzez dodatkowe oprogramowanie serwisowe dysku, dostępne zazwyczaj na stronach producentów.





4. Zarządzanie energią oraz wykorzystanie technologii S.M.A.R.T. Technologia SMART, czyli monitoring oraz powiadamianie o błędach dysku w czasie jego pracy, jest funkcją wymagającą wsparcia ze strony Biosu płyty głównej





5. Korekcję i detekcję błędów CRC. Funkcja ta, znana z napędów CD, polega na zwolnieniu transmisji dysku w trakcie wystąpienia błędów podczas zapisu lub odczytu danych.

Jeszcze do wczoraj pozycja ATA zdawała się być pozycją niezagrożoną. Dyskusje znawców w temacie sugerowały, że równoległy przesył danych stosowany w interfejsach Parallel ATA nie może ustąpić pod względem szybkości przesyłowi danych transmisji szeregowej (Serial ATA). Dziś wiadomo, że te "herezje" zostały zweryfikowane i wraz z pojawieniem się dysków SATA, SATA II poparte dobrym kontrolerem sytuacja ta powoli się zmienia. Droga obrana przez producentów płyt głównych wydaje się być wojną przeciw ATA i w momencie, kiedy piszę te słowa producenci płyt głównych zaczynają powoli rezygnować z interfejsu ATA/PATA.